Alternativa medicino, estas nomo por terapioj kaj kuracmetodoj, kiuj ne estas konsiderataj efikaj laŭ la medicina scienco (alopatio), ĉar mankus sciencaj atestoj pri ilia efektiveco. Sekve, tiu inkluzivas de tradiciaj kuracmetodoj, ĝis novaj neortodoksaj medicinaj metodoj, pro tio, ne estas difina lineo por iu terapio esti rigardata kiel alternativa aŭ ne. Ekzemple, en Brazilo, homeopatio estas laŭleĝe ortodoksa terapio, lerninda en medicinaj fakultatoj, samekiel akupunkturo en Ĉinio, sed en multaj aliaj landoj, homeopatio kaj akupunturoj estas rigardataj kiel parto de alternativa medicino. Tiu fakto devenas de historiaj kialoj, dum preskaŭ 300 jaroj, ekzemple, portugala registaro ne permesis al koloniaj brazilanoj studi tradician medicinon, por ne konkuri al portugalaj kuracistoj, sekve, brazilanoj devis lerni homeopation en Francio en 18-a jarcento, kaj, daŭre dum 19-a jarcento, nur riĉaj homoj povis lerni medicinon en Brazilo, la malriĉuloj daŭre lernis homeopation, do ĝi iĝis la medicino de malriĉuloj.

Multaj de tiuj kuracmetodoj baziĝus sur neraciaj penssistemoj kaj magia mondpercepto. Iiuj metodoj estas aplikataj kontrau ĉiuj eblaj malsanoj. Religiaj kaj spiritaj aspektoj ludas gravan rolon en multaj el ili, kaj en la kuracado kaj en la prijuĝo de la rezulto.

En plej parto de tiuj terapioj, natureco, tuteco kaj ekvilibro estas alte taksataj. Äœenerale alternativaj kuracistoj tendencus malmulte interesiĝi pri sciencaj esploroj, kvankam ili ripetadas senĉese sciencajn rezultojn kiuj utilas kiel ‘pruvilojn’ por iliaj terapioj. Ekzistas ne malmulte da fantaziaj kaj dubemaj terapioj. Tiel ekzemple la antropozofia medicino kiu konsilas masaĝi kun timianoleo pacienton kun grava kronika bronkito kaj evitas antibakterian terapion aÅ­ la ozonterapio, kiu infuzas puran oksigenon estus danĝeraj praktikoj. AnkaÅ­ plantaj kuraciloj ne automate estas pli sekuraj, ĉar tiuj ĉi kuraciloj kutime eskapas bonan kontrolon, ĉar neregistraj kaj ne sub kontrolo de la punleĝaro.